نوانس یا ویبراتو به معنای درجه شدت و ضعف در یک نغمه (نت) پیوسته موسیقی است، یعنی هرگاه یک صوت شروع می‌شود قبل از آنکه تمام شود شدت صدا کم و زیاد شود. نوانس لرزش صدا یا حالت دادن به صوت است. این‌کار در آواز ایرانی به کمک تربیت حجره یا در مواردی کمک گرفتن از زبان و دهان انجام می‌شود. در سنتورنوازی به کمک کم و زیاد کردن شدت نواخت مضراب‌های راست و چپ در ریز، تحریر یا شلال، در تارنوازی، سه‌تارنوازی و کمانچه‌نوازی به کمک لغزش دست چپ روی دسته ساز و کمی هم استفاده از لغزش مضراب (یا کمان) روی ساز با دست راست، در تمبک‌نوازی (به شیوه مدرن) با کم و زیاد کردن فشار یک دست روی پوست (یا حرکت دادن دست در شعاع) و حرکت دادن یا ضربه زدن به پوست با دست دیگر و در نی‌نوازی بیشتر به کمک کم و زیاد کردن مقدار هوای وارد شده به ساز به کمک گلو و لب‌های نوازنده. از دیدگاه موسیقیدانان، انجام بیش از حد نوانس در جملات موسیقی ایرانی ممکن است در کیفیت زیبایی‌شناسانه موسیقی تأثیر منفی داشته باشد.