موسیقیدانان اواخر دوره قاجار ارزش زیادی برای دانستن ریتم و وزن قایل بوده‌اند و بیشتر موسیقیدانان در کودکی با یادگیری ضرب (تمبک) آموزش موسیقی را شروع می‌کرده‌اند. به عنوان مثال حبیب سماعی، نابغه سنتورنواز، سال‌ها ضرب‌گیر پدرش سماع حضور بود و در مجالس کنار او می‌نشست و ضرب می‌گرفت. محمد مجرد ایرانی، از موسیقیدانان برجسته دوران حاضر، در مقاله‌اش با نام “چغانه طرب” که در کتاب آموزش تمبک به چاپ رسیده می‌نویسد: “… داشتن ضرب و شناسایی آن امری است ذاتی و جبّلی نه کسبی. مثل آواز خوش و حُسن جمال و طبع موزون شاعری خداداد است در بعضی این موهبت به حد کمال است و در بعضی ضعیف که به تعلیم و تمرین شاید اندکی بهتر شود و در بیشتری این خاصیت نیست که بتوانند تقسیم زمان را نگه دارند.” این خود گویای اهمیتِ دانستنِ علم ایقاع (ریتم و وزن‌شناسی) نزد بزرگان موسیقی است. در قدیم از ضرب (تمبک) در تصنیف‌خوانی، وزن‌خوانی، اجرای رِنگ‌ها و برخی دیگر از انواع فرم‌های موسیقی استفاده می‌شد و ضرب تکنوازی نداشت.

با این توضیحات، گذراندن یک دوره آموزش تمبک به هنرجویان علاقمند به سایر سازهای ایرانی توصیه می‌شود.